Wil je dit delen?
De kunst van het vormen van leifruit is in Frankrijk opgenomen in het immaterieel erfgoed! We vatten het hier samen in vertaling van de Franse website.
Het nieuws bereikte het kunstcollectief leiboom deze zomer via een brief van de heer Jean-François Hébert, algemeen directeur erfgoed en architectuur bij het Ministerie van Cultuur.
Deze opname, erkenning van het beheer van fruitbomen, is het resultaat van het werk dat in 2019 werd geïnitieerd door de Vrienden van de Potager du Roi de Versailles en de Murs à Pêches de Montreuil, die samen met de andere leden van het collectief hebben gedocumenteerd en gewerkt om deze kennis en knowhow veilig te stellen. Deze erkenning houdt voor de gemeenschappen, groepen en individuen die hebben deelgenomen aan het opstellen van het blad en die de culturele praktijken die in de Inventaris zijn opgenomen als onderdeel van hun erfgoed, in dat het embleem “Immaterieel Cultureel Erfgoed in Frankrijk” zodat ze het in hun communicatie kunnen gebruiken.
Volgende fase: UNESCO
En let op de volgende zin: De laatste fase van dit proces is de inschrijving door UNESCO van de kunst van de leiboom als immaterieel cultureel erfgoed van de mensheid.
Betekent dit dat als het lukt om het als UNESCO-erfgoed te benoemen, dat dit voor alle leiboom collecties gaat gelden? Dat zou een belangrijke stap kunnen zijn voor onze IJsselsteinse collectie leifruit!
>> Naar de Franse website Art de L’espalier (met dank aan Agnes Jonker).
Meer over leifruit (vertaald)
De kunst van de leiboom, in brede zin, is de kunst van het kweken van fruitbomen in een tuin, langs de muren en in de tuin zelf, in platte vormen of in volume. Het is de uitdrukking van kennis en knowhow die door de eeuwen heen is ontwikkeld, door de opeenstapeling van talloze innovaties die door tuinders zijn geproduceerd, en waarvan de hoeksteen de kennis en knowhow van specifieke maten van training en vruchtzetting is. Deze maten zijn bedoeld om vruchten te produceren met een hoge smaakkwaliteit en gemakkelijk toegankelijk. Ze maken het mogelijk om bomen te verkrijgen die weinig ruimte op de grond innemen, die een aanzienlijk en regelmatig productiepotentieel hebben, een lange levensduur hebben en die vaak esthetische vormen hebben.
Tot het midden van de 20e eeuw waren de kennis en knowhow van de kunst van het leien de referentiepraktijk voor alle fruitteelt, gebruikt door professionals en amateurs. Sindsdien heeft de industriële fruitteelt een veel minder arbeidsintensieve aanpak gevolgd. De kunst van het leifruit begon toen een transitie naar nieuwe toepassingen en beoefenaars. Tegenwoordig helpt hij de fruitboom opnieuw in de stad te introduceren, waar hij een positieve bijdrage levert aan het milieu, de biodiversiteit en het individuele en collectieve welzijn. De uitdaging is om de overdracht en voortdurende ontwikkeling van de voorouderlijke kennis en knowhow te garanderen.
